Sen Yokken Adlı Şiirim Kardelen Dergisi Sayfalarında

Sen yokken

Şarkın garbına ağlardım

Ütopyaların gizli ayrıntılarında saklıydın

Çilekeş yalnızlıklarım, cefaydı omuzlarıma

Dönüp kendi kendime ağlardım

Sen yokken

Susmuştu yıldızlar

Sönük sönük bakardı gözlerime

Adını bilmezdi Züleyhalar

Mahkûm Yusuflarına ağlar

Karanlıkta, aydınlığa kör bakanlar

Dirilerinden utanır, uzun saçlar

Sen yokken

Kör süzgeçlerden kısık sesler yükselir

Anılmazlıklar kıyı köşelerde, izbelerde 

Damlalar kururdu çöllerde

Bad-ı saba esmez oldu seherde

Sen yokken

Yağmur yüklü bulutların

Mercan kayalıklarında saklı saltanatı

Uğramaz yara, ağyara

Ekin başlarında saklı

Sen yokken

Cılız gibi görünen yeşilciklerin

Baharı zorlayan nadanları

Sükûtun feryadı, çığlık çığlık

Dehlizlerde kıvılcım, ziya arardık

Sen yokken 

Gurubunu gördük güneşin

Soğuk yüzleri gerçeklerin

Bin bir inkisar

Kirlenmiş yapraklar

Ferini kıran ümitlerin 

Pençesini hissettik bir zaman

Sen yokken

Kenan beklerdi, Yakup misal

Pusulayı karıştırmış ruhsuz oyuncaklar

Kalbi, beyni mideye yedirmeye niyetli

Enaniyet asrında eneler çifteli 

Allanıp, pullanarak biraz da yaltaklanarak

Döndürdüler bir zaman

Sen yokken

Dön içine göm kafanı gönlüne, nafile

Kurtlanmış ağaç…

Dayanmış ilahi mesnede

Mazinin enkazı, meşrep ihtilafı

Murdar, iliğimde

Sana hasret, sana müştak

Bir sen var dileğimde.

...

Link : Kardelen Dergisi Sen Yokken!